เพราะคิดถึง

“ผืนทะเลสีดำ แผ่นฟ้าก็สีดำ…ตอนกลางคืนเท่านั้นใช่ไหม…

สองสิ่งนี้กลืนกลาย เป็นหนึ่งเดียว”

หญิงสาวคนหนึ่งยืนรำพึงริมทะเล…

.
จะบอกว่าตรงโน้นมืดมิด หรือก็เปล่าหรอกหนา

เพราะบนฟ้ายังมีดวงดาว

ห่างฝั่งออกไป แสงสีเขียวเรื่อเรืองบนท้องน้ำ กระจายอยู่ทั่วไป

“พี่เห็นไหม บนฟ้ามีดาว ในน้ำก็มีดาว”

หญิงสาวยังคงรำพึงอยู่คนเดียว…

.
“ที่นั่นหนาวไหม

เหงาหรือเปล่า

สบายดีอยู่ใช่ไหม”

หญิงสาวพร่ำอยู่อย่างนั้น ท่ามกลางสายลมทะเล…

.
หน้าบ้านสีขาวหลังเล็กๆ

“วันนี้เราเล่น พ่อแม่ลูกกันนะ” เด็กหญิงแก้มยุ้ยกำลังอ้อนเด็กชายตัวสูง

“แล้วใครจะมาเล่นเป็นลูกล่ะ นกน้อยก็ไม่อยู่บ้าน” เด็กชายตัวสูงแกล้งถาม

“ให้ด่าง มาเป็นลูกก็ได้” ว่าแล้วเด็กหญิงแก้มยุ้ยก็เดินไปลากหมาด่างข้างบ้านมานั่งบนเสื่อ

“มันนั่งนิ่งเสียที่ไหนกัน” เด็กชายตัวสูงหัวเราะ

“พี่เป็นพ่อต้องจับมันไว้ เดี๋ยวหนูทำกับข้าวก่อน เร็วสิ มาจับไว้” เด็กหญิงร้องงอแง แถมทำตาเขียวใส่ด้วย เด็กชายว่าง่าย ทำตามสั่งโดยดี

.
หน้าบ้านสีขาวหลังเล็กๆ

“พี่ไปไม่นานหรอกนะ” เด็กชายตัวสูงมอง

“หนูไม่ให้พี่ไปไหน พี่ต้องอยู่บ้านโน้นเหมือนเดิม” เด็กหญิงแก้มยุ้ยร้องไห้

.
“อยากย้อนเวลา

ถ้าทำได้

หนูจะขอพี่ไปด้วย”

หญิงสาวรำพึง…

.
“อยากย้อนเวลา

ถ้าทำได้

ขอให้เดินทางปลอดภัย”

หญิงสาวรำพึง…

.
“อยากย้อนเวลา

ถ้าทำได้

หนูจะขอให้พี่กลับมา”

หญิงสาวรำพึง… “แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ไปหาตอนนี้ก็ยังทัน”

.
“ที่นี่หนาว

หนูเหงา

พี่ไม่อยู่ หนูไม่สบายใจเลย”

หญิงสาวแก้มยุ้ยกำลังร้องไห้

.
“ที่นั่นมีดวงดาวไหม

หนูอยากเห็น

อีกประเดี๋ยว หนูจะได้เจอพี่”

.
“ทะเลสีดำ ฟ้าก็สีดำ…

เพียงเวลานี้เท่านั้น…”

.
รอยเท้าบนผืนทราย

หายไปพร้อมคลื่นซัดฝั่ง

ราวกับว่า… ไม่เคยมีใครมายืนอยู่ตรงนี้