วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว

วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว
เราไปเที่ยวมาเก๊า

วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว
เนื้อตัวเราเปียกปอนเพราะโดนฝนตกใส่

วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว
เราหนาวมาก
ก็เพราะว่าโดนฝนไงล่ะ เรานั่งๆ ยืนๆ เดินๆ หนาวบรื๋ออยู่หน้าวัดที่มีเจ้าแม่กวนอิมบนเกาะโคโลอาน เราลุ้นมาก เพราะรถบัสฟรีที่จะขึ้นมาบนเขา ไม่มาสักที รอนานเป็นชั่วโมงกว่ากันเลย มีอาอึ้มเดินลงเขาไปแล้วสองคน ตามด้วยคนอีกหนึ่งคู่ ในที่สุดก็มีแท็กซี่หลงขึ้นมาส่งคนบนนี้ เราเลยยอมลงทุนนั่งแท็กซี่ลงมาเอง ปรากฏว่ารถบัสฟรีขับสวนขึ้นไปตอนเราลงมาเกือบถึงตีนเขาแล้ว (เฮ่อ เซ็ง)
เราอร่อยมาก
เพราะได้กินทาร์ตไข่ในตำนาน กินตอนอุ่นๆ นี่ฟินเบาๆ เลยนะ เพราะเหนื่อยจากที่เปียกฝนและรอรถบัสเนิ่นนาน
และเราสนุกมาก
เพราะได้นั่งรถเมล์ แท็กซี่ และเครื่องบิน (เพราะเป็นวันเดินทางกลับไทย)

วันนี้เมื่อสองปีที่แล้ว
มีความทรงจำในวันนั้นเต็มไปหมด

มาย SAM ในความทรงจำ

21.05.2012
พี่ต่ายนั่งอยู่หน้า SAM

พี่ต่ายร้อนป่ะจ๊ะ
“ก็ไม่รู้สินะ” พี่ต่ายคงอยากบอกแบบนี้

แต่วันนั้นอิชั้นร้อนทั้งกายและใจ
กายร้อนเพราะแดดแร้งแรง…
ร้อนใจเพราะเพื่อนที่มาด้วยกันขอตัวไปห้องน้ำ
รออยู่ 15 นาที เธอก็ยังไม่กลับมา

เพื่อนหายไปไหนไม่รู้ จะโทรติดต่อก็ไม่ได้ ไม่ได้เปิดโรมมิ่งด้วยกันทั้งคู่ และไม่มี wifi
เดินไปดูที่ห้องน้ำ
อุ๊ตะ! ห้องน้ำปิด แสดงว่าเธอไม่ได้ใช้ห้องน้ำที่นี่
ไปเดินวนหาในรัศมี 10 เมตรจากห้องน้ำห้องนั้นก็ไม่เจอ
จึงทำได้แค่กลับไปรอตรงที่ที่เราแยกกัน

เวลาแค่ 15 นาที แต่นับว่านานโคตรโคตรเลยนะในต่างบ้านต่างเมือง เพราะกลัวทำเพื่อนหาย กลัวเพื่อนร้องไห้แงแงกลับบ้านไม่ถูก (555)
แต่ในที่สุดเธอก็กลับมา

จอร์จทาวน์ เกาะปีนัง

มี.ค 2555
เราไปปีนังกับน้องยุ้ย เรื่องเตรียมตัวน่ะเหรอ อย่าให้เซด จัดได้ว่า ท่าดีทีเหลว เพราะข้อมูลที่เราหามา ใช้ได้จริง น้อยกว่าที่ควรจะเป็น

พวกเราไปถึงที่พักก็โพล้เพล้แล้ว  เพราะนั่งรถเมล์เลยป้ายที่ควรจะลง สุดท้าย พวกเราก็ต้องนั่งรถเมล์อีกสายหนึ่งย้อนกลับมา แค่นั้นก็เกือบจะทำทริปนี้หมดสนุกแล้วล่ะ

โชคยังดี จอร์จทาวน์ ของ เกาะปีนังคล้ายๆ เกาะรัตนโกสินทร์ ที่เดินเที่ยวต่อเนื่องกันไปได้หลายจุด วันต่อๆ มาจึงไม่กร่อยนัก
แต่ที่เมืองนี้เขาดีกว่าเมืองเรา มีหลายอย่างนะ จนอดจะเอามาเปรียบเทียบไม่ได้ เช่น  จอร์จทาว์น ได้เป็นเวิร์ลเฮอจิเทจ และ เมืองเขาสะอาดน่าเดินเล่นมากๆ

(ส่วนเกาะรัตนโกสินทร์ก็ยังเป็นผักชีเหมือนเดิม ไม่ต้องรอใครมาทำทั้งนั้น ถ้าเราดูแลกันมากกว่านี้ หน้าบ้าน ละแวกบ้าน ชุมชน ช่วยกันดู ช่วยกันทำ เกาะรัตนโกสินทร์ของเรา ต้องเลิศเลอ หาใครเปรียบไม่ได้แน่นอน ฟันธง – พอละ หยุดบ่นดีกว่า ฮ่าๆๆ)

ร้านหนังสือที่ถนนเซ็นต์ดอมินิก

พ.ค. 2556
ไปมาเก๊า
ตั้งใจไว้ว่า จะเข้าร้านหนังสือ
ก่อนไปก็หาข้อมูลว่ามีร้านแบบแสตนด์อะโลนอยู่ตรงไหนบ้าง
จนเจอรายการร้านประมาณ 1-2 แห่ง

พอไปถึง พวกเราก็ท่องเที่ยวตามโปรแกรมที่วางไว้ ซึ่งตารางนั้นแน่นมาก
และเดินหลงทางกันบ่อยๆ ใช้เวลาอยู่ตามสถานที่แต่ละแห่งมากบ้างน้อยบ้างตามแต่เวลาจะอำนวย
ตัดสถานที่บางแห่งออกบ้าง ได้ไปที่อื่นนอกเหนือตารางบ้าง และได้เดินวนซ้ำทางเดิมก็บ่อยมาก

ร้านหนังสือที่อยากเข้าตั้งอยู่ที่ถนนเซ็นต์ดอมินิก
ได้เดินผ่านหลายรอบ แต่ก็ยังไม่รู้ว้าเป็นร้านหนังสือที่ลิสต์ไว้
พอรู้แล้วก็แปะโป้งไว้ก่อน คือ “เดี๋ยวก็คงจะผ่านอีก ค่อยแวะ” เพราะเวลาก็แทบจะไม่พออยู่แล้ว

และในที่สุด เย็นวันสุดท้าย ผ่านร้านหนังสือนี้อีก แต่….
“ไม่ไหวแล้วอะ เมื่อย ข้าวก็ยังไม่ได้กิน หิว ไปหาไรกินกันก่อนเหอะ” จนได้เหอะป้าแว่นเอ๊ย

สุดท้าย ก็ได้เดินผ่านร้านหนังสือร้านนี้ทุกวัน แต่ไม่ได้เข้า มันจะเหมือน ยืนมองหลังคาบ้านเธอก็สุขใจ หรือเปล่านะ >.<

ขอบคุณ btp

ร้านหนังสือ Booktopia
ตั้งอยู่ที่ อ.เมือง จ.อุทัยธานี

เมื่อมีการเยือนครั้งแรก ก็ย่อมมีครั้งต่อมา
ฉันไปร้านนี้ ประมาณ 5 ครั้งแล้วล่ะ
อันที่จริงก็ไม่ได้อยากทำสถิตินะ เพราะมีคนทำแล้ว และยังไม่น่าจะมีใครทำลายลงได้ คือ คุณพี่ PK สถิติเยือน Booktopia13 ครั้ง
(น่าจะใช่ ซึ่งครั้งล่าสุด พี่เรียกที่นี่ว่า บ้าน ออกมาจากจิตใต้สำนึก)

ร้านนี้ไม่ได้มีแค่หนังสือ
แต่ที่นี่มีไฟ ที่เหมาะกับฉันมาก
เวลาที่ท้อแท้ กำลังหายใจรวยรินใกล้จะยอมแพ้ แล้วตายจากบางสิ่งบางอย่างให้รู้แพ้กันไป

พอได้เข้าไปอยู่ในร้านหนังสือ Booktopia ได้เจอพี่นักเขียนและพี่เสมียนหญิงของร้านหนังสือแห่งนี้
แค่ฉันได้ฟังเสียงคนพูดคุยกัน ไม่ว่าจะเรื่องราวอะไร
มันเหมือนได้เรียกสติของตัวเองกลับมา
“เฮ้ย แกยังไม่ตายนะ แกยังหายใจอยู่ จะยอมแพ้แล้วเหรอ”
เหมือนลมวูบไหวผ่านกองไฟที่กำลังจะมอด จุดแดงๆ ในกิ่งไม้แห้งๆ ก็คุขึ้นมาอีกครั้ง

ขอบคุณพี่พี่เจ้าของร้านหนังสือ Booktopia และเพื่อนร่วมทาง ครั้งล่าสุด (14-15 ก.ย. 56) และเพื่อนทุกคนที่เคยไปที่นี่ด้วยกัน